அன்று ஜோ என்று மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. இரவு நேரம் ஆகிவிட்டது. ஆபிஸ்ஸில் வேலை அதிகம் வேறு, முடித்துவிட்டு கிளம்ப இரவு 11 மணி ஆனது. மழை வேறு விடாமல் பெய்து கொண்டே இருந்தது. இரு சக்கர வாகனத்தில் மழை பெய்யும் ரோடில் எப்படி போவது என்பது உங்களே தெரியும். மெல்ல சென்றேன். கரெண்ட் வேறு கிடையாது. வீட்டில் என் மனைவி வேறு தனியா இருப்பாளே என்ற பயம் வேறு பொறுமையாக சென்றேன்.
எங்களை பற்றி ஒரு சின்ன முன்னுரை. என் பெயர் கார்த்தி வயது 38. ஒரு தனியார் அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறேன். என் மனைவி பெயர் நளினி வயசு 18. ஆமாம்ங்க எனக்கும் என் மனைவிக்கும் 20 வயது வித்தியாசம். வயசு 18 தான் ஆனாலும் என் மனைவி உடல் வாக்கு செம கட்டை. இப்போவே முளை சைஸ் 38 .
என் மனைவியை பற்றி சொல்லியே ஆகவேண்டும். மூன்று வருடங்கள் முன்பு எங்களுக்கு கல்யாணம் நடந்தது. “துரோகம் நடந்தது என்ன” படத்தில் வரும் சுவாதி (அதுதாங்க, அந்த படத்துல வேலைக்காரி கதாபாத்திரத்தில் நடித்து இருப்பாங்களே) அவளை போல் இருப்பாள். சொந்த ஊர் விழுப்புரம் அருகே ஒரு கிராமம். கல்யாணம் ஆன புதிதில் வெளியே வரவே பயந்தாள். வீட்டில் இருக்க பயப்படுவாள். படிப்படியாக தேற்றி இப்பொழுது சமாளிக்குறாள்.
ஒரு வழியாக வீடு வந்து சென்றேன். நான் வண்டியை நிறுத்தவும் கரண்ட் வந்தது. முழுக்க மழையில் நனைந்து போய் இருந்தேன். கதவை தட்டினேன். என் தலையில் இருந்த ஈரத்தை துவட்டி கொண்டே.
என் நண்பன் பாஸ்கர் வந்து கதவை திறந்தான். வெறும் லுங்கியில் இருந்தான். ‘வாடா கார்த்தி என்ன ஆபிஸில லேட் ஆயிடுச்சா’ என்றான்.
என் மனைவி நளினி என் படுக்கை அறையில் இருந்து வெளியே வந்தாள். உடைகள் முழுவதும் கலைந்திருந்தது. தலையும் கலைந்திருந்தது. தலை பின்னிக் கொண்டே வந்தாள். அவன் புடவை முந்தானி ஏதோ அவசர கோலத்தில் கோசுவியது போல் இருந்தது.
‘என்னங்க இவ்வளவு லேட் மழை பெய்யுதுன்னு சீக்கிரம் வர வேண்டியது தானே. கரண்ட் வேற இல்லை. நல்ல வேலை பாஸ்கர் இருந்தான். சரி சரி சீக்கிரம் போய் தலையை துடைச்சிட்டு வேற ட்ரஸ் போட்டுட்டு வாங்க. இரண்டு பேரும் வந்து சாப்பிடுங்க. நீங்க வராம அவன் சாப்பிட மாட்டேன்னு சொல்லிட்டான்’ என்று சமையல் அறை சென்றாள்.
எனக்குள் என்ன என்னமோ தோன்றியது. இருந்தாலும் ச்சீ இருக்காது. முட்டாள் தனமா யோசிக்காதே நளினியும் பாஸ்கரும்… ஒரு நாளும் அப்படி பண்ண மாட்டாங்க என்று எண்ணி கொண்டே, ‘எப்படா வந்த பாஸ்கர். சொல்லாம கொல்லாம வந்திருக்க’ என்று கேட்டு கொண்டே உள்ளே சென்றேன்.
‘ஈவினிங் வந்தேன் டா. உனக்கு கூட கால் பண்ணேன் ஆனால் மழைல அவ்வளவா போகல’ என்றான்.
‘சரி டா. நீ சாப்பிட வேண்டியது தானே. ஏன் நளினி சமையல் பிடிக்காதா’ என்றேன்.
‘ஐய்யோ நளினி சமையலை பிடிக்காம இருக்குமாடா. விருந்தே கொடுப்பாளே டா, உன் பொண்டாட்டி. அதிலும் அவளோட அந்த ரசம், என்ன சுவை தெரியுமா’ என்றான். அதை கேட்டு என் மனைவியும் சிரித்தாள்.
‘ரசத்துல என்ன டா டேஸ்ட், ரசனை இல்லாதவன் டா நீ’ என்று சொல்லி கொண்டே பாத்ரூம் சென்றேன்.
‘டேய் சும்மாவா சொன்னாங்க.. கழுதைக்கு தெரியுமா கற்பூர வாசனைன்னு. உனக்கு என்ன டா தெரியும் அந்த ரசத்தோட டேஸ்ட் பத்தி. சூடா வர ஒரு ஒரு ட்ராப்பும் என்ன டேஸ்ட் தெரியுமா’ என்றான்.
நான் பாத்ரூமில் இருந்து வெளியே வர, ‘நீ மட்டும் என்னவா பாஸ்கர். எவ்வளவு டேஸ்ட்டா கஞ்சி தர. குடிக்குற ஒவ்வொரு ட்ராப்பும் என்ன டேஸ்ட் தெரியுமா’ என்றாள் என் மனைவி.
‘என்ன நளினி சொல்ற கஞ்சியா’ என்று கேட்டேன் நான்.
‘ஆமாம்ங்க, பாஸ்கர் தற கஞ்சி இருக்கே என்ன டேஸ்ட் தெரியுமா. அப்படி என்ன தான், எப்படி அந்த கஞ்சியை தறான்னு தெரியல. அரிசி கஞ்சி கோதுமை கஞ்சி எல்லாம் பிச்சை எடுக்கனும்’ என்றாள்.
‘அப்படியா, டேய் பாஸ்கர், இவ்வளவு நான் ஃப்ரண்டா இருக்கேன், உனக்கு சுடு தண்ணியை தவிர சமைக்கவே தெரியாதுன்னு நினைச்சிட்டு இருந்தேன். எப்படா கஞ்சி வைக்க கத்துகிட்ட, எனக்கு கொஞ்சம் செஞ்சு தா டா. நானும் டேஸ்ட் பண்ணி பார்க்குறேன்’ என்றேன்.
அதற்கு பாஸ்கரும் என் மனைவியும் சிரித்தார்கள். நான் சென்று டைனிங் டேபிளில் உட்கார என் நண்பன் அருகில் இருந்த சேரில் உட்கார்ந்தான்.
‘நீயும் உட்காரு நளினி மூனு பேரும் சாப்பிடலாம்’ என்றான் என் நண்பன்.
‘இல்லை டா பாஸ்கர். இன்னைக்கு நைட் எனக்கு பசி இல்லை. நீ சாப்பிடு’ என்று ரவை உப்புமாவை வைத்தாள்.
இருவரும் சாப்பிட்டு விட்டு எழுந்தோம். பாஸ்கர் சென்று சோபாவில் உட்கார்ந்து டி.வி பார்க்க துடங்கினான்.
‘அப்புறம் பாஸ்கர், உன் வேலை எல்லாம் எப்படி போகுது’ என்றேன்.
‘அதுக்கு தான் டா நான் இங்கேயே வந்து இருக்கேன். ஒரு அராசாங்க காண்ட்ராக்ட். கிடைச்சா பணத்தை அள்ளிடலாம். அதுக்கு தான் ஒரு ரெண்டு மூணு வாரம் தங்கி ட்ரை பண்ணலாம்ன்னு’ என்றான்.
‘கண்டிப்பா கிடைக்கும் டா கவலை படாதே’ என்றேன்.
‘என் வேலை முடியுற வரைக்கும் ஒரு ஹோட்டல் இல்லைன்னா ஒரு மேன்சன் மாதிரி பார்க்கணும் கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணு டா.’ என்றான் பாஸ்கர்.
நான் பதில் சொல்வதற்குள், ‘எதுக்கு வேற இடம் எல்லாம் பார்த்துக்கிட்டு இந்த வீடுல இருக்க வேண்டியது. ஏன் இங்கே தங்கினா நாங்க என்ன உன்னை சாப்பிட்ட போறோமா என்ன’ என்றாள் என் மனைவி.
‘ஆமாம் டா. நளினி சொலுறதும் கரெக்ட் நீ இங்கேயே தங்கிடேன்’ என்றேன்.
‘அதுக்கு இல்லை டா. எதுக்கு உனக்கு சிரமம்ன்னு ‘ என்று இழுத்தான்.
‘அது எல்லாம் ஒன்னும் சிரமம் இல்லை. நீ இங்கேயே தங்கிடு’ என்றேன்.
‘தேங்க்ஸ் டா’ என்றான்.
‘சரி டா பாஸ்கர், நீ டி.வி பார்த்துட்டு இரு, நான் நாளைக்கு காலைல சீக்கிரம் கிளம்பனும். நீ உனக்கு தூக்கம் வரும் போது தூங்கு. நான் போய் தூங்குறேன்’ என்றேன்.
‘சரி டா’ என்றான்.
நான் என் ரூம் சென்றதும் என் மனதிற்குள் ஒரே யோசனை. என்ன செஞ்சிட்டு இருப்பார்கள் என்று. இருக்காது, பாஸ்கர் என் உயிர் நண்பன். ஸ்கூல் ஃப்ரண்ட், அவன் இப்படி இல்லாம் செய்ய மாட்டான், என்று எண்ணிக் கொண்டே தூங்கினேன்.
காலையில் அலாரம் அடித்தது. கண் முழித்து பார்த்தேன். நளினி எழுந்திருந்தாள் போலும். வெளியே வந்தேன். நளினி, இன்னொரு பெட்ரூமில் இருந்து வெளியே வந்தாள், நழுவிய முந்தானையும், தலை முடியை சரி செய்துக் கொண்டே.
‘என்ன நளினி எப்போ எழுந்த’ என்று கேட்டேன்.
‘இப்போ தாங்க. நீங்க நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தீங்க. சரி பாஸ்கர் என்ன பண்றான்னு வந்து பார்த்தேன். அவனும் கும்பகர்ணன் மாதிரி தூங்கிட்டு இருக்கான்’
எனக்குள் மறுபடியும் சந்தேகம். என் மனைவி நேத்து நைட் என் கூட தான் படுத்தாளா இல்லை பாஸ்கர் கூட படுத்திருந்தாளா. என் கூட தான் படுத்திருந்தாள் என்றால், காலை எழுந்திருத்ததும் எதற்கு அவன் ரூம் செல்ல வேண்டும்.
‘சரி உனக்கு காபி போடும் போது எனக்கும் சேர்த்து போடு நான் போய் பல் வலக்கிட்டு வந்திடுறேன்’ என்றேன்.
‘இருங்க, நான் பல் விலக்கி முடிச்சிட்டு வந்திடுறேன்’ என்று பாத்ரூம் சென்றாள்.
என்னது இன்னம் பல் வலக்கவில்லையா, பல் கூட வலக்காமல் எதுக்காக பாஸ்கர் ரூமுக்குள் சென்றாள் என்று எண்ணிக் கொண்டே பாஸ்கர் படுத்திருந்த ரூமுக்குள் சென்றேன். பாஸ்கர் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். அது ஒருவர் மட்டுமே படுக்க கூடிய படுக்கை. ஒருவருக்கு மேல் படுக்க வேண்டும் என்றால் ஒருவர் மேல் இன்னொருவர் தான் படுக்க வேண்டும்.
ஒன்றும் மாறுபட்டு தெரியவில்லை. சரி மறுபடியும் நான் தான் தப்பா புரிந்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்று எண்ணினேன். அடச்சே எவ்வளவு பெரிய தப்பு செய்ய பார்த்தேன். ஒருவன் பல நாள் நண்பன், இன்னொருத்தி என்னுடன் மூன்று வருடங்களாக கூடவே இருக்கிறாள். எனக்குள் சிறு குறை இருந்தாலும், பெருது படுத்தாமல் என்னுடன் வாழ்கிறாள், அவளை போய் சந்தேக பட இருந்தோமே, முட்டாள் ஆகிவிட்டேன் என்று எண்ணிக் கொண்டே அறையில் இருந்து வெளியே வர முற்படும் போது என் கண்களில் பட்டது அது.
என் மனைவியின் ப்ரா ஜட்டி அறையின் ஓரத்தில் இருந்தது. எனக்குள் என்ன செய்வது என்றே புரியவில்லை. இது எத்தியோசமாக இங்கே வந்தா இல்லை, … மறுபடியும் எண்ணம் ச்சே ச்சே இருக்காது என்று சொன்னாலும், மனது சலசலக்க ஆரமித்தது.
அறையில் தேடினேன், பாஸ்கருடைய ஜட்டி பனியன் எதுவும் கண்களில் படவில்லை. வேறு எதுவும் வழக்கதிற்கு மாறாகவும் தெரியவில்லை. என்ன நடந்திருக்க கூடும் என்று எண்ணிக் கொண்டே வெளியே வந்தேன். என் மனைவி என் அருகில் படுத்து தான் நேத்து இரவு தூங்கினாளா என்ற எண்ணம் என்னை விடாமல் ஆட்டி படைத்தது.
அன்று பார்த்து ஆபிஸில் வேலை அதிகம் இருந்தது. அன்றும் சீக்கிரமே சென்றால் வீட்டுக்கு வர இரவு மிகவும் லேட் ஆகும் என்று எனக்கு தெரியும். என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
‘என்னங்க, நீங்க போய் ரெடி ஆகிட்டு வாங்க.’ என்று என் மனைவி சொல்வது கேட்டது. நானும் சரி என்று கிளம்ப துவங்கினேன்.
ஒரு மணி நேரத்தில் நான் கிளம்ப, அப்பொழுது தான் பாஸ்கர் எழுந்து வந்தான். ‘என்ன டா ஆபிஸ் கிளம்பிட்டியா.’ என்றான்.
‘ஆமாம் டா. உனக்கு இன்னைக்கு எதாவது வேலை இருக்கா’ என்று கேட்டேன்.
‘இல்லை டா. நாளைக்கு தான் சிலரை பார்க்க போகணும் இன்னைக்கு பிரீ தான்’ என்றான்.
‘அப்போ போர் அடிச்சா, நீயும் நளினியும், எங்கையாவது வெளியே போயிட்டு வாங்க’
‘கண்டிப்பா டா’ என்றான்.
அதற்குள் என் மனைவி, ‘எங்கே, இந்த கும்பகர்ணன் இப்போ தான் எழுந்திருக்கவே எழுந்திருக்கிறான். எங்கே இருந்து கிளம்பி’ என்று நக்கல் அடித்தான்.
அதற்கு பாஸ்கர் என் மனைவியின் சூத்தில் மெல்ல அடித்தான், அதுவும் என் கண் முன்பே.
என் மனைவியோ ஒன்றும் மறுப்போ, கோபமோ தெரிவிக்காமல், ‘ஐயாக்கு உண்மைய சொன்னா கோபம் வருதாக்கும்’ என்று சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.
நான் வெளியே வந்து எனது டூ வீலரை ஸ்டார்ட் செய்ய, கதவை மூடினாள், என் மனைவி. இப்பொழுது உள்ளே என்ன நடக்கும். ஒரு வேலை என் மனைவியை கட்டி பிடித்து கொண்டிருக்கானோ என் உயிர் நண்பன். இரண்டு பேரும் என்ன செய்கிறார்களோ. போய் எதாவது ஜன்னல் திறந்து இருந்தால் நோட்டம் விடலாமா என்று கூட யோசித்தேன்.
மறுபடியும், ‘ச்சே, அப்படி ஒன்னும் நடக்காம இருந்து, அவங்க நான் பார்க்குறதை பார்த்துட்டாங்கனா, ரொம்பவே தப்பாகிடும் ‘ என்று எண்ணிக் கொண்டே கிளம்பினேன்.
ஆபிஸில் வேலை அதிகம் என்பதால் காலை 11.30 வரை ஒன்றும் தோனாமல் சென்றது. 11.30 மணி அளவில் சரி என்ன தான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் பார்க்கலாமே என்று என் மனைவியின் மோபைலுக்கு போன் செய்தேன். முழு காலும் சென்றது எடுக்கவில்லை. மறுபடியும் போன் செய்தேன். அதே தான்.
சரி என்று பாஸ்கருக்கு போன் செய்தேன். ‘நீங்கள் டயல் செய்த எண் சுவிட்ச் ஆஃப் செய்ய பட்டுள்ளது என்ற பதில் வந்தது’
சரிதான் என்று வீட்டிற்கு போன் செய்தேன். எங்கேஞ்ச்ட் டோன் (engaged tone) வந்தது. சரி யார் கிட்டையோ பேசி கொண்டிருக்கிறார்கள் போலும், அப்புறம் கால் செய்யலாம் என்று வேலையை தொடர்ந்தேன்.
மணி 12:15க்கு மறுபடியும் கால் செய்தேன். என் மனைவி மோபைலில், ‘நீங்கள் டயல் செய்த எண் சுவிட்ச் ஆஃப் செய்ய பட்டுள்ளது’ என்று பதில் வந்தது. வீட்டு லேண்ட் லைன்னோ அதே போல் எங்கேஞ்ச்ட்டாக தான் இருந்தது. சரி போன் பேட்டரி தீர்ந்து இருக்கும் என்று விட்டு விட்டேன்.
மறுபடியும் 1 மணிக்கு 2 மணிக்கு என்று எத்தனை முறை தொடர்பு கொண்டாலும் அதே பதில் தான் வந்தது.
(தொடரும்)